Vergeltungswaffen

Churchill maakte graag met zijn vingers het V teken. Dat stond voor Victory. In Nazi Duitsland had de V een heel andere betekenis.

Het was de V van Vergeltungswaffe. De V1 is het bekendste V wapen. In Wassenaar stond een lanceerinstallatie voor de V2 raket. De vergeldingswapens werden gebruikt om Londen te bombarderen en steden in bevrijd gebied. De V1 was eigenlijk een onbemand straalvliegtuig. De V2 raket stond aan de basis van alle latere raketontwerpen. Wat minder bekend is Vergeldingswapen nummer 3. Een lange buis waarin een pijlvormige granaat werd afgeschoten doormiddel van elkaar snel opvolgende explosies. De geallieerden kregen al snel de ondergrondse installatie bij Calais in het vizier. Zware bommen, die diep in de grond doordrongen alvorens te ontploffen, maakten voortijdig een einde aan de Duitse ambities. Er is nooit een V3 wapen tegen Engeland gebruikt.

Na de overwinning op Frankrijk leek Engeland voor Nazi-Duitsland binnen handbereik te liggen. Hitler koos ervoor om Engeland door een luchtoorlog op de knieën te dwingen. De “Slag om Engeland” liep uit op een fiasco. De Luftwaffe verloor niet alleen meer dan 2000 vliegtuigen, maar ook haar goed getrainde kader. Naarmate de oorlog vorderde hadden de Geallieerden de volledige suprematie in de lucht. Als vergelding op de bombardementen op Coventry en Londen begonnen de Geallieerden aan een niet-aflatend bombardement op Duitsland. Daarbij werden niet alleen militaire objecten bestookt, maar ook de Duitse steden werden systematisch in de as gelegd. Ook de Geallieerden veronderstelden, dat deze terreur op burgerdoelen Duitsland zou demoraliseren en tot overgave zou leiden. De Nazi's grepen na de nederlaag van haar luchtmacht terug op beproefde middelen, namelijk kanonnen. Er was echter een probleem. De afstand Calais Londen was 160 kilometer. Hitler's kanonnen reikten slechts 125 kilometer ver en konden alleen steden als Dover bereiken, die dan ook regelmatig onder vuur kwamen te liggen.

Het Duitse leger zocht naar middelen om het bereik van de conventionele kanonnen te vergroten. In mei 1943 krijgt de Führer plannen onder ogen van de uitvinder August Coenders. Hij liet zich inspireren door de Indianen en ontwierp pijlvormige projectielen, die lang waren en aan het einde vleugels hadden. Om een groot bereik te hebben werden de bommen in stalen buizen van 130 meter lengte, gelanceerd. Proeven lieten zien, dat op deze wijze Londen gemakkelijk kon worden bereikt. Hitler was enthousiast en hij gaf onmiddellijk opdracht om ten noorden van Calais een installatie te bouwen, met maar liefst 50 “England-kanonen”. Deze werden beschermd door metersdik beton. Zou de installatie operationeel zijn, dan kon het Londen, en andere steden continu bombarderen. Men was in staat 500 “Rochling Pfeilgranaten” per uur af te schieten.

Duizenden dwangarbeiders werden in de buurt van Calais ingezet,
om het complex in de kalkrotsen uit te hakken. De kolossale bouwactiviteiten bleven niet onopgemerkt. De geallieerden voerden enkele bombardementen uit, met weinig succes. Op 6 july 1944 zetten de Britten zelf een geheim wapen in. Het is een conventionele bom: een kolos met 5000 kilo springstof. Deze bom drong door metersdik beton, voordat het zijn verwoestende werk deed. Hitler's wonderwapen ontsnapt niet aan het bombardement, dat duizenden dwangarbeiders het leven kostte. De V3 is daarna door de Duitsers eenmaal ingezet tijdens het Ardennen-offensief. Zonder veel effect. Het idee van een superkanon is echter levend gebleven. Saddam Hoessein bouwde 200 kilometer ten Noorden van Bagdad een megakanon, waarmee hij Jeruzalem dacht te kunnen treffen. De installatie is in 1996 door waarnemers van de Verenigde Naties afgesloten. De naam voor het kanon: Baby Babylon.