Het water en de verloren gewaande verlovingsringen
Op ons verzoek hebben veel lezers van de PZC hun verhaal over de ramp van 1953 aan ons opgestuurd. In de aanloop naar de herdenking op 1 februari publiceren we elke dag enkele lezersbijdragen. Hier de reactie van J.L.H Beije-Roose
Breng etenswaren, drinkwater en zoveel mogelijk spullen naar boven
Zaterdag 31 januari 1953 was stormachtig.
Mijn a.s. verloofde die in Middelburg werkte, kwam, zoals altijd met de middagboot van Katsveer naar Zierikzee. Ik werkte in Zierikzee, haalde hem op bij de haven (’t Luitje) en samen fietsen we naar Oosterland waar we het weekend zouden doorbrengen bij zijn moeder.
Omdat wij verlovingsplannen hadden, had hij een bezoek gebracht aan juwelier Camper in Middelburg en daar een zoon van deze firma een collega van hem was, had hij tien paar verlovingsringen mee mogen nemen zodat wij in het weekend een keuze konden maken.
Maar! ’s Nachts werden we wakker geklopt door de buurman ‘veldwachter van Zweeden’.
Er waren dijken doorgebroken!! ‘breng etenswaren, drinkwater en zoveel mogelijk spullen naar boven’ zei hij. Aldus gedaan. Maar ‘als eerste’ stopte ik de ringen in mijn handtas.
Toen in de middag het water bij de voordeur kwam, gingen wij ook naar boven. Elukkig kwam het water niet hoger dan de bovenste traptrede. Wel moesten we tot woensdagmorgen wachten tot we opgehaald werden door een Vlissingse loodsboot. Na een langdurige en gevaarlijke tocht kwamen we eindelijk op donderdagmiddag aan in De Bilt waar mijn ouders woonden, die van zelf dolgelukkig waren ons heelhuids terug te zien.
Na een dag of tien gin mijn verloofde terug naar Middelburg en bracht de niet gekozen ringen weer terug. Reactie van Camper: “wat valt dat mee, wij dachten: die zien we niet meer terug, Jullie krijgen 10 procent korting!!”
Dat is nu 60 jaar geleden. Mijn man leeft niet meer. En die uitgekozen ringen draag ik nu allebei aan mijn rechter hand.
Mijn a.s. verloofde die in Middelburg werkte, kwam, zoals altijd met de middagboot van Katsveer naar Zierikzee. Ik werkte in Zierikzee, haalde hem op bij de haven (’t Luitje) en samen fietsen we naar Oosterland waar we het weekend zouden doorbrengen bij zijn moeder.
Omdat wij verlovingsplannen hadden, had hij een bezoek gebracht aan juwelier Camper in Middelburg en daar een zoon van deze firma een collega van hem was, had hij tien paar verlovingsringen mee mogen nemen zodat wij in het weekend een keuze konden maken.
Maar! ’s Nachts werden we wakker geklopt door de buurman ‘veldwachter van Zweeden’.
Er waren dijken doorgebroken!! ‘breng etenswaren, drinkwater en zoveel mogelijk spullen naar boven’ zei hij. Aldus gedaan. Maar ‘als eerste’ stopte ik de ringen in mijn handtas.
Toen in de middag het water bij de voordeur kwam, gingen wij ook naar boven. Elukkig kwam het water niet hoger dan de bovenste traptrede. Wel moesten we tot woensdagmorgen wachten tot we opgehaald werden door een Vlissingse loodsboot. Na een langdurige en gevaarlijke tocht kwamen we eindelijk op donderdagmiddag aan in De Bilt waar mijn ouders woonden, die van zelf dolgelukkig waren ons heelhuids terug te zien.
Na een dag of tien gin mijn verloofde terug naar Middelburg en bracht de niet gekozen ringen weer terug. Reactie van Camper: “wat valt dat mee, wij dachten: die zien we niet meer terug, Jullie krijgen 10 procent korting!!”
Dat is nu 60 jaar geleden. Mijn man leeft niet meer. En die uitgekozen ringen draag ik nu allebei aan mijn rechter hand.
