Fotoalbums verdwenen in het water
Op ons verzoek hebben veel lezers van de PZC hun verhaal over de ramp van 1953 aan ons opgestuurd. In de aanloop naar de herdenking op 1 februari publiceren we elke dag enkele lezersbijdragen. Deze is van Aafke Lauer-Riddersma.
Het verhaal van mijn man is maar klein en we moeten er altijd om glimlachen
De Ramp…
Wat zullen er veel verhalen naar de PZC toe gestuurd worden; veelal heftige verhalen… Het verhaal van mijn man is maar klein en we moeten er altijd om glimlachen…. Mijn schoonouders vertelden het steeds weer!
In onze huiskamer staat een grote rij met fotoboeken. Mooie fotoboeken van uitstapjes en vakanties, van huwelijken en momenten die het onthouden zo waard zijn. Ook staan er fotoboeken met vertederende foto’s van baby’s. Ik hou erg van die boeken; ze vertellen een verhaal. Ze vertellen ónze geschiedenis…. Ik zeg wel eens dat áls er brand uit zou breken in ons huis; ik veel zou kunnen missen -alleen de fotoboeken niet, die zou ik, hoe dan ook proberen te redden!
Mijn man en ik zijn beiden geboren in 1953 en mijn schoonouders woonden in die tijd op de Seisweg in Middelburg. Ik ben geboren in Friesland en van mij is er wel een zorgvuldig samengesteld fotoalbum, waar ik heel blij mee ben. Van mijn man ontbreekt het babyalbum en als ik aan mijn schoonmoeder vroeg, hoe het toch kon gebeuren dat er geen enkele babyfoto van mijn man is, dan zei ze: “die zijn verdronken!” Maar mijn man is geboren op 17 maart 1953………….
Ik denk nu, dat ze bedoelde dat alle foto’s van voor ‘De Ramp’ zijn verdwenen in het water, evenals heel veel huisraad en andere dierbare spulletjes. Dat ze bedoelde dat ze geen fototoestel meer hadden om foto’s te maken en dat hun hoofd naar hele andere dingen stond dan naar het samenstellen van een babyalbum….
Ik vind het jammer niet te kunnen zien hoe klein en lief mijn man was ten tijde van zijn geboorte. Gelukkig zijn er wel heel veel foto’s die laten zien hoe vertederend lief hij nu nog steeds is…..
Wat zullen er veel verhalen naar de PZC toe gestuurd worden; veelal heftige verhalen… Het verhaal van mijn man is maar klein en we moeten er altijd om glimlachen…. Mijn schoonouders vertelden het steeds weer!
In onze huiskamer staat een grote rij met fotoboeken. Mooie fotoboeken van uitstapjes en vakanties, van huwelijken en momenten die het onthouden zo waard zijn. Ook staan er fotoboeken met vertederende foto’s van baby’s. Ik hou erg van die boeken; ze vertellen een verhaal. Ze vertellen ónze geschiedenis…. Ik zeg wel eens dat áls er brand uit zou breken in ons huis; ik veel zou kunnen missen -alleen de fotoboeken niet, die zou ik, hoe dan ook proberen te redden!
Mijn man en ik zijn beiden geboren in 1953 en mijn schoonouders woonden in die tijd op de Seisweg in Middelburg. Ik ben geboren in Friesland en van mij is er wel een zorgvuldig samengesteld fotoalbum, waar ik heel blij mee ben. Van mijn man ontbreekt het babyalbum en als ik aan mijn schoonmoeder vroeg, hoe het toch kon gebeuren dat er geen enkele babyfoto van mijn man is, dan zei ze: “die zijn verdronken!” Maar mijn man is geboren op 17 maart 1953………….
Ik denk nu, dat ze bedoelde dat alle foto’s van voor ‘De Ramp’ zijn verdwenen in het water, evenals heel veel huisraad en andere dierbare spulletjes. Dat ze bedoelde dat ze geen fototoestel meer hadden om foto’s te maken en dat hun hoofd naar hele andere dingen stond dan naar het samenstellen van een babyalbum….
Ik vind het jammer niet te kunnen zien hoe klein en lief mijn man was ten tijde van zijn geboorte. Gelukkig zijn er wel heel veel foto’s die laten zien hoe vertederend lief hij nu nog steeds is…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten